ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ


Την πρώτη εργάσιμη Παρασκευή του μήνα θα γίνεται η ομαδική μηνιαία συνάντηση και στη συνέχεια και ατομική συνεργασία. Από ώρα 13.30 έως 14.30 στην αίθουσα της τάξης μας.

Τις υπόλοιπες εργάσιμες Παρασκευές του μήνα η δασκάλα της τάξης θα δέχεται γονείς για ολιγόλεπτη ατομική συνεργασία στις 13.20 στο γραφείο της Υποδιεύθυνσης του σχολείου και στις 16.00 τους γονείς που έχουν τα παιδιά τους στο Ολοήμερο.

ΑΚΟΥΣΑΤΕ! ΑΚΟΥΣΑΤΕ!


Τα νέα μας:




ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΝΕΑ ΣΤΟ SITE ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ:

19 Σεπ 2014

Μια ιστορική μέρα για τη γειτονιά του σχολείου μας: Η εύρεση των αρχαίων τάφων της Νέας Σμύρνης!

Σήμερα, 19 του Σεπτέμβρη 2014, κλείνουν ακριβώς 6 χρόνια από τη μέρα που η γειτονιά μας έζησε σπουδαίες στιγμές. Την ανακάλυψη και ανασκαφή ενός αρχαίου τάφου του 4ου αιώνα π.Χ. Στη γωνία της Αγίας Σοφίας και Αγάπης, δίπλα στην πλατεία Άνοιξης ή και πλατεία Ηρώων Κύπρου όπως τη λένε οι ταμπέλες. Εκεί που σήμερα υπάρχει πλέον επίσημος αρχαιολογικός χώρος.

Αναδημοσιεύω από ένα άλλο μαθητικό ιστολόγιο την περιγραφή του γεγονότος για να μαθαίνουν όσοι δεν το έζησαν και να θυμηθούν όσοι τυχεροί βρέθηκαν εκεί. Απομεσήμερο της 19ης Σεπτέμβρη του 2008:

http://tetartaki.blogspot.gr/2009/09/blog-post_16.html 

Με αφορμή την επίσκεψη που θα πραγματοποιήσει η τάξη μας την προσεχή Τρίτη, 22 Σεπτεμβρίου 2009, στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που θα παρακολουθήσουν εκεί οι μαθητές: "Αναπαράσταση μιας ανασκαφής", δημοσιεύεται μια προσωπική μαρτυρία από μια αληθινή ανασκαφή που συνέβη τέτοιες μέρες πριν από ένα χρόνο και μάλιστα κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια μου... σε ένα από τους δρόμους της γειτονιάς μου:



Τάφος του 4ου πΧ αιώνα βρέθηκε χτες στην περιοχή της πλατείας Άνοιξης στη Νέα Σμύρνη. Την ανακάλυψη έκαναν οι εργάτες του φυσικού αερίου σκάβοντας για την τοποθέτηση σωλήνων μεταφοράς του αερίου και συγκεκριμένα επί της οδού Αγίας Σοφίας και ανάμεσα στην οδό Αγάπης και στην Πλατεία Ηρώων Κύπρου.
Σήμερα ομάδα αρχαιολόγων προχώρησε στην ανασκαφή. Αφαιρέθηκε το μαρμάρινο καπάκι του τάφου, αυτό που έσπασε το κομπρεσέρ των εργατών και οδήγησε στον εντοπισμό του τάφου. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις πρόκειται για τάφο της υστεροκλασικής περιόδου και ο σκελετός που βρέθηκε μέσα πιστεύεται ότι ανήκε σε νέα γυναίκα. Τα στοιχεία που οδήγησαν στην άποψη αυτή ήταν αφενός τα ίδια τα οστά και αφετέρου δύο κτερίσματα που εντοπίστηκαν μέσα στα χώματα: Ένα κάτοπτρο και ένας σφόντυλος.

Οι αρχαιολόγοι αφαίρεσαν από τον τάφο με ιδιαίτερη προσοχή το αχλαδοειδές κάτοπτρο, πιθανότατα από χαλκό, καθώς κάτω από τα χώματα φαινόταν να έχει το χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα του οξειδωμένου χαλκού.
Με την ίδια προσοχή αφαιρέθηκαν τόσο τα χώματα όσο και ο ίδιος ο σκελετός που ήταν σε άριστη κατάσταση και έκανε τους περαστικούς να απορούν πως έπειτα από τόσους αιώνες σώθηκαν τόσο καλά τα οστά.
Το ύψος του σκελετού εκτιμήθηκε 1,65 περίπου μέτρα και γύρω στα 45 εκατοστά ήταν το άνοιγμα στις ωμοπλάτες. Τα οστά επίσης της λεκάνης ταίριαζαν σε γυναικείο σκελετό.
Η συγκίνηση από το εύρημα ήταν τεράστια σε όλους τους γείτονες και δεκάδες ιστορίες ακούστηκαν... Μια κυρία μεγάλης ηλικίας βουρκωμένη μας έλεγε πως στα νιάτα της είχε περάσει αρχαιολογικό μα δε στάθηκε μπορετό να σπουδάσει. Τώρα, μπροστά στο σκελετό που βρέθηκε στην περιοχή που επί δεκαετίες περπατούσε καθημερινά, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Άλλος ηλικιωμένος κύριος μας έδινε άφθονα ιστορικά στοιχεία της γειτονιάς μας, καθώς στην ιστορία της Νέας Σμύρνης ανάλωσε τη ζωή του όλη και έχει μέχρι στιγμής γράψει 9 βιβλία για την ιστορία αυτή. Μεγάλη και η συγκίνηση της νεολαίας μας. Πρωτάκια του δημοτικού, μαθητές του γυμνασίου και του λυκείου, όλοι κοίταζαν με ακόρεστο ενδιαφέρον και τραβούσαν συνεχώς φωτογραφίες με τα κινητά.
Ήταν τέτοιο το ενδιαφέρον του συγκεντρωμένου πλήθους που αδιαφορούσαν ακόμη και για τις παρακλήσεις της δημοτικής αστυνομίας να απομακρυνθούν από το οδόστρωμα μη γίνει κανένα ατύχημα και χρειαστεί να ανοίξουμε και άλλον τάφο... Ξυστά πέρναγαν τα λεωφορεία και τα φορτηγά μα εμείς εκεί με τα μάτια καρφωμένα στον τάφο. Πού να το φανταστούμε πως στα σπλάχνα της πόλης μας κρυβόταν επί τόσα χρόνια ένα τέτοιο εύρημα;
Οι αρχαιολόγοι εκτίμησαν πως δεν επρόκειτο για κάποιο σπουδαίο πρόσωπο αφού μόνο δυο ταπεινά κτερίσματα βρέθηκαν αλλά και ο ίδιος ο τάφος ήταν ιδιαίτερα απλός. Όμως η άριστη κατάσταση του σκελετού τους έκανε να μιλούν για σημαντικό εύρημα και έγινε η πρόταση στο Δήμαρχο να μείνει εκεί ο τάφος και να τοποθετηθεί διαφανές κάλυμμα ώστε τόσο οι κάτοικοι της Νέας Σμύρνης όσο και οι επισκέπτες της να τον θαυμάζουν και να μαθαίνουν από πρώτο χέρι την ιστορία της.
Δε χρειάζεται να προσθέσω την τεράστια ικανοποίηση και χαρά όλων μας για τη σημαντική αυτή ανακάλυψη. Επί ώρες μείναμε εκεί να δούμε και να καταγράψουμε το τόσο σπουδαίο γεγονός, χωρίς να λογαριάζουμε ταλαιπωρία και κούραση.
Από τα δεκάδες παιδιά που πέρασαν και θαύμασαν τον αρχαίο τάφο, συγκράτησα ως ιδιαίτερα συγκινητική την περίπτωση του 15χρονου Κόνραντ. Ένα Πολωνόπουλο που ζει με τους γονείς του στην Ελλάδα και που δεν έκρυβε τον ενθουσιασμό του για όσα η τύχη του επεφύλασσε να παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς. Ήταν εκείνος που έτρεξε σαν πουλάκι να φέρει από το παρακείμενο σούπερ μάρκετ χαρτοκιβώτια για να τοποθετηθεί ο σκελετός.
Όπως μας ενημέρωσαν τα ευρήματα πρόκειται να μεταφερθούν για πιο έγκυρες επιστημονικές εκτιμήσεις και εργαστηριακούς ελέγχους, στο Μουσείο Βραυρώνας. Ως τότε η ωραία κοιμωμένη επί 2.400 χρόνια για όλους εμάς θα είναι η Σοφούλα μας λόγω και του δρόμου που βρέθηκε ο τάφος της. Η Σοφούλα της Νέας Σμύρνης. Και δεν μπορούμε να μη στενοχωριόμαστε που μας την πήραν για το μουσείο... Καλό ταξίδι, κοπελιά. Να ξέρεις πως από τώρα και στο εξής θα κατοικείς για πάντα στις καρδιές μας. Θα είσαι το καμάρι μας και θα φροντίζουμε την ιστορία σου να τη μαθαίνουν όλα τα παιδόπουλα της πόλης, με αρχή βεβαίως το κοντινότερο σχολικό συγκρότημα του 2ου και 11ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Σμύρνης.
Α, δεν μπορείτε να φανταστείτε την αίσθηση... Πλημμύρα συναισθημάτων και έξαρση της φαντασίας. Ποια να ήταν άραγε; Πως πέρασε τη σύντομη ζωή της; Όλοι ρωτούσαν με αγωνία τους αρχαιολόγους να μάθουν και κάτι ακόμη. Και κάποια στιγμή τους έβαλαν και τις φωνές... Γιατί το καπάκι του τάφου στεκόταν παραμελημένο στην άκρη και μάλιστα του είχαν φορτώσει επάνω και πράγματα!!! Λίγο σεβασμό βρε παιδιά, ακούστηκε από το πλήθος το παράπονο προς τους κατάκοπους αρχαιολόγους, όταν κάποιος απρόσεχτος πάτησε πάνω στο μαρμάρινο κειμήλιο... Είναι η ιστορία μας αυτό. Μην το πατάτε!
Έμειναν κι αυτοί να μας κοιτάνε. Γιατί τόση ώρα ήταν μέσα στον τάφο και μάζευαν κοκαλάκι κοκαλάκι και τώρα που όλα ήταν πια στα χαρτοκούτια βρέθηκαν και ένοχοι που πάτησαν λίγο και το καπάκι. Μα έτσι είναι. Άλλο η ανάγκη να συλλέξουν τα οστά και άλλο να βάζουν το πόδι πάνω στο μάρμαρο που σκέπαζε την κόρη στον αιώνιο ύπνο της.
Τελικά ετούτος ο λαός εκεί που σε απογοητεύει, έρχεται ένα τυχαίο γεγονός και σε κάνει να νιώθεις περήφανος που ανήκεις σ' αυτόν. Όχι, η δάφνη δεν κατεμαράνθη ακόμη στον τόπο ολωσδιόλου. "Σοφούλα" μας σε ευχαριστούμε από καρδιάς που φανερώθηκες και μαζί φανέρωσες και τόσο πρωτόγνωρα συναισθήματα στις ψυχές μας. Ναι, Σοφία είναι το όνομα που σου ταιριάζει και ας μην έλεγαν καμιά κοπέλα της εποχής σου με το όνομα αυτό. Μια αρχαία Σοφία που σήμερα μας μύρωσε και μας ανέβασε σε άλλη διάσταση. Μια Σοφία που ίσως τη δείτε το βράδυ και στα κανάλια, αν βέβαια βρει χώρο ανάμεσα στην περιρρέουσα βλακεία της δικής μας εποχής.
______________

  • Στην πρώτη φωτογραφία διακρίνεται στη μέση και πάνω το κάτοπτρο της νεαρής κοπέλας και ανάμεσα στα οστά της κνήμης της το σφοντύλι. Κάντε κλικ στη φωτογραφία για να τη δείτε σε μεγέθυνση.
Μερικές ακόμη φωτογραφίες από την ανασκαφή:






Να σημειωθεί ότι την επόμενη μέρα βρέθηκε και άλλος αρχαίος τάφος, δίπλα στον πρώτο, με ένα ακόμη κορίτσι... Έτσι αποφασίστηκε ευρύτερη ανασκαφή της περιοχής η οποία ολοκληρώθηκε μήνες αργότερα φέρνοντας στο φως εφτά συνολικά τάφους.

_______________________________

Αναδημοσιεύω και το άρθρο που ανέβηκε στο τότε μαθητικό ιστολόγιο του 2ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Σμύρνης, λίγες μόλις ημέρες μετά την ανακάλυψη των αρχαίων τάφων και που κάποιοι μαθητές μας την είχαν ζήσει από κοντά:

http://protaki.blogspot.gr/2008/09/blog-post_26.html
Ένα παραμύθι που παραμύθι δεν είναι αλλά αλήθεια πέρα για πέρα θα σας πούμε σήμερα. Όπως το είπαμε την περασμένη Δευτέρα και στην τάξη μας με αφορμή την ανακάλυψη αρχαίου τάφου λίγα μόλις μέτρα από το σχολείο μας:


Η ΣΟΦΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΤΗΣ
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε εδώ στη γειτονιά μας, στην Άνω Νέα Σμύρνη, ένα κορίτσι. Κανείς δε θυμάται πια να μας πει πώς το έλεγαν. Εμείς όμως θα το φωνάζουμε Σοφούλα γιατί το σπίτι της ήταν στο δρόμο που τον λέμε σήμερα Αγίας Σοφίας αλλά και γιατί μας θύμισε ξαφνικά πόσο σοφοί ήταν οι άνθρωποι που ζούσαν κάποτε εδώ. Σοφούλα λοιπόν και ας μην έλεγαν έτσι κανένα κορίτσι εκείνα τα χρόνια αφού τότε η σοφία δεν ήταν απλά ένα όνομα για γυναίκες.
Η Σοφούλα ήρθε ξαφνικά στη δική μας ζωή. Κι ακούστε και κάτι παράξενο…Ακριβώς την επόμενη μέρα που γιορτάζουμε τις σημερινές Σοφίες! Θα μπορούσε κανείς να πει πως την έπιασε το παράπονο που την ξεχάσαμε και ήρθε να μας θυμίσει όλα εκείνα τα παλιά και όμορφα πράγματα που έγιναν στον ίδιο τόπο που ζούμε κι εμείς σήμερα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Εμείς σήμερα ζούμε σε μια πόλη που λέγεται Νέα Σμύρνη. Η πόλη μας, όπως το λέει και το όνομά της, είναι μια νέα πόλη. Οι άνθρωποι που την έχτισαν ήρθαν εδώ από μια άλλη πόλη που την έλεγαν Σμύρνη και είναι πέρα μακριά, από την άλλη μεριά της θάλασσας. Δεν έχουν περάσει ούτε εκατό χρόνια από τότε. Έτσι κανείς από μας σήμερα δεν ξέρει να μας πει ποιοι ζούσαν εδώ παλιά. Μόνο τα βιβλία της ιστορίας και οι επιστήμονες που μελετούν τις παλιότερες εποχές έχουν διάφορες πληροφορίες να μας δώσουν. Εκεί λοιπόν, στην ιστορία, διαβάζουμε πως κοντά στη δική μας πόλη ήταν από εκείνα τα χρόνια η πόλη της Αθήνας. Η πιο όμορφη πόλη εκείνης της εποχής. Την έλεγαν Αθήνα γιατί την προστάτευε η θεά Αθηνά, η θεά της σοφίας.
Να που έχουμε κι άλλο λόγο να βαφτίσουμε το κορίτσι που έζησε τότε, Σοφία κι αυτό. Και πάλι θα το πούμε: Τότε κανένα κορίτσι δεν το φώναζαν με αυτό το όνομα, όπως κανένα κορίτσι σήμερα δεν το φωνάζουν Παναγία. Να πούμε μάλιστα και κάτι ακόμα. Εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι που ζούσαν εδώ δεν πίστευαν στην Παναγία και στο Χριστούλη. Είχαν άλλους θεούς, ναι, θεούς… πολλούς θεούς. Η Αθηνά ήταν μία απ’ αυτούς και μάλιστα κόρη του πατέρα όλων των θεών, του Δία. Λένε μάλιστα πως γεννήθηκε από το κεφάλι του πατέρα της, του Δία. Γι’ αυτό και την έλεγαν θεά της σοφίας.
Εκτός από τους θεούς οι άνθρωποι τότε πίστευαν και σε άλλες θεότητες, όπως για παράδειγμα στις μοίρες. Και σήμερα μιλάμε για τη μοίρα, αυτή που κανονίζει τη ζωή του κάθε ανθρώπου. Τότε όμως είχαν πολλά να λένε για το πώς ακριβώς το έκαναν αυτό. Οι μοίρες τους ήταν τρεις, η Άτροπος, η Κλωθώ και η Λάχεση. Αυτές είχαν το δικαίωμα να κανονίζουν πώς και πόσο θα ζήσει ο κάθε άνθρωπος. Τις φαντάζονταν να κρατάνε μία ρόκα και να γνέθουν το νήμα της ζωής του ανθρώπου. Μία μάλιστα από αυτές κρατούσε και ένα μεγάλο ψαλίδι και όταν αποφάσιζε χραπ! έκανε μία ψαλιδιά και το έκοβε… Έτσι πρέπει να έγινε και με τη δική μας Σοφούλα, τη γειτονοπούλα μας. Και μάλιστα η δική της ζωή πρέπει να σταμάτησε πολύ νωρίς. Όταν ακόμη ήταν νέο κορίτσι.
Πώς κι από πού τα ξέρουμε αυτά; Α, ήρθε η ώρα να σας το πω. Προχτές που λέτε βρέθηκε ξαφνικά η Σοφούλα. Τη βρήκαμε να κοιμάται μέσα στο τελευταίο της σπίτι, εκεί ακριβώς που την είχαν βάλει οι δικοί της σαν ήρθε η στιγμή που οι μοίρες αποφάσισαν να κόψουν το νήμα της ζωής της...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Κι ενώ εμείς αυτό το αληθινό παραμύθι ξεκινήσαμε να λέμε στα παιδιά, για τη Σοφούλα και το καθρεφτάκι της, το κάτοπτρο δηλαδή που βρέθηκε ως κτέρισμα μέσα στον τάφο:


αλλά και για το σφοντύλι από το αδράχτι της, το δεύτερο κτέρισμα που εντοπίστηκε δίπλα στο κορίτσι, και που μας έδωσε την αφορμή να μιλήσουμε και για το αδράχτι που κρατούσαν οι μοίρες, ήρθε ένας δεύτερος τάφος να ανατρέψει το σκηνικό. Όχι, δεν ήταν η Σοφούλα η κοπελιά που κοιμόταν στον πρώτο τάφο. Βιαστήκαμε πολύ να τη βαφτίσουμε έτσι. Η Σοφούλα ήταν η άλλη, εκείνη που δυστυχώς δεν καταφέραμε να δούμε και να συναντήσουμε, μόνο να ακούσουμε τα καθέκαστα της εύρεσής της από μια γλυκιά αρχαιολόγο που μπήκε στον κόπο να μας ενημερώσει για τη δεύτερη ανασκαφή. Και να εξηγήσουμε το γιατί... Γιατί δηλαδή αλλού δώσαμε το όνομα και αλλού ήταν η χάρη:
Όπως κιόλας είπαμε, στον πρώτο τάφο βρέθηκε ένα κάτοπτρο, ένα καθρεφτάκι όπως θα λέγαμε σήμερα. Κτέρισμα ταιριαστό για τάφο νέου κοριτσιού αφού εκείνα είναι που νοιάζονται πιότερο για την εμφάνισή τους. Τα κορίτσια που καρδιοχτυπούν να έχουν όμορφη θωριά και να αρέσουν στα παλικαράκια. Κι ενώ αυτά τα ξέραμε, παρασυρθήκαμε από το όνομα του δρόμου και τη συγκυρία της γιορτής για να χαρίσουμε το όνομα Σοφία στο αρχαίο κορίτσι. Ούτε καν ο διπλανός δρόμος δε στάθηκε αφορμή να καταλάβουμε το λάθος. Α, όχι... εμείς καθόλου σοφά δε φερθήκαμε. Γιατί ο τάφος βρέθηκε στη γωνία δυο δρόμων, στην Αγίας Σοφίας που ονομάσαμε κιόλας αλλά και της οδού Αγάπης... Σοφίας και Αγάπης, είδατε τι ωραία ονόματα που έχουν οι δρόμοι της γειτονιάς μας; Δυο ονόματα που θα θυμίσω πως γιορτάζουν και μαζί με τα σημερινά συνήθεια των ανθρώπων, οι Σοφούλες και οι Αγάπες, μαζί την ίδια μέρα.
Να όμως που ο δεύτερος τάφος ήρθε για να διορθώσει το λάθος μας. Και να μας φέρει τη Σοφούλα που ποθούσαμε. Ή αν θέλετε, να μας κάνει πιο σοφούς. Είναι αλήθεια πως κι εκεί βρέθηκε κάποιο κάτοπτρο, έτσι τουλάχιστον μας είπαν. Αλλά βρέθηκε και κάτι ακόμη. Αυτό το κάτι που μεγάλη χαρά έδωσε στους αρχαιολόγους αλλά και όλους μάς βοήθησε να καταλάβουμε ότι εκείνα τα κορίτσια της αρχαίας Αθήνας δεν ήταν μόνο στόλισμα και λούσο. Και πως το κεφαλάκι τους δεν το φροντίζανε μόνο απέξω... Ίσως και γιατί ήξεραν κάτι που εμείς ξεχάσαμε:
Καμία γυναίκα δεν είναι όμορφη αν δεν είναι και έξυπνη. "Η εμορφιά είναι δύναμη νόησης. Η εμορφιά δεν είναι απλά καμπύλες, και χρώτας και λίκνισμα, και λαιμός και μαλλιά." (Δημήτρης Λιαντίνης, Γκέμμα)
Εκείνο λοιπόν το κορίτσι που βρέθηκε στο δεύτερο τάφο είχε δίπλα του και κάτι ακόμη εκτός από το καθρεφτάκι. Κάτι πολύ αγαπημένο της σίγουρα, για να σκεφθούν μαζί της να το βάλουν οι δικοί της, συντροφιά στο αιώνιο ταξίδι. Τι ήταν αυτό; Ένα παιχνίδι! Και μη βιαστείτε να πείτε: Α, παιχνίδι, σιγά τώρα... Γιατί παιχνίδι με παιχνίδι έχει διαφορά. Και γιατί τα παιχνίδια που τότε έπαιζαν δεν ήταν σαν και τα σημερινά μόνο για να σκοτώνουν την ώρα και μαζί και το μυαλό. Τόσο πολύ μάλιστα που σήμερα να ξεχνάμε την τεράστια αξία του παιχνιδιού και να μην αφήνουμε λεπτό στα παιδάκια μας να το χαρούν. Τρέχα σχολείο, τρέχα φροντιστήριο, διάβασμα και γράψιμο και ελεύθερος χρόνος να παίξει το παιδί μας καθόλου.
Τότε όμως, στους χρόνους τους παλιούς που η Ελλάδα μας άστραφτε στο στερέωμα, το παιχνίδι είχε τεράστια σημασία. Όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τους μεγάλους. Ίσως γι' αυτό ο Πλάτωνας έλεγε:
"Έλληνες αεί παίδες εστέ, γέρων δε Έλλην ουκ έστι." (Τίμαιος, 22Β)
Κι ακόμη ακόμη, παιχνίδια έβαζαν και τους θεούς τους να παίζουν. Να σας θυμίσω τον Ερμή; Που πήρε και έφτιαξε από το καύκαλο χελώνας το πρώτο του παιχνίδι, τη λύρα; "Καλόν άθυρμα" και "ερατεινόν" (Ομηρικός ύμνος εις Ερμήν, στίχος 32, 40, 52); Ή μήπως το Διόνυσο - Ζαγρέα που με παιχνίδια τον ξεγέλασαν οι Τιτάνες;
Ακόμη και οι βασιλιάδες στην αρχαία Ελλάδα το είχαν περί πολλού το παιχνίδι. Γέροντας λεν ο Αγησίλαος της Σπάρτης δε δίσταζε να καβαλάει το καλάμι και να παίζει μαζί με τα εγγόνια του, όπως ιστορεί ο Πλούταρχος (Αγησίλαος, 25, ΙΙ)
Όσο για τα παιδιά; Εκεί πια το παιχνίδι είχε ρόλο κυρίαρχο. Ρόλο που φαίνεται και από τα κτερίσματα των πικραμένων γονιών σαν ένα παιδάκι έφευγε νωρίς. Έχουν και έχουν βρεθεί παιχνίδια σε τάφους παιδιών. Και μέσα και απέξω. Εκτός από εκείνα που μέσα στον τάφο έβαζαν, άφηναν λέει και ένα πανέρι γεμάτο από τα αγαπημένα παιχνίδια του παιδιού επάνω στον τάφο. Κάπως έτσι εξηγούν πως γεννήθηκε και το κορινθιακό κιονόκρανο, από ένα τέτοιο πανέρι σε τάφο κορασιάς... Αυτό και η άκανθα που φύτρωσε εκεί, έδωσε την ιδέα στον Καλλίμαχο να φιλοτεχνήσει το πρώτο κιονόκρανο αυτού του τύπου.
Ε, και στη δική μας κορασιά, αυτή που βρέθηκε προχτές στη γειτονιά μας, ίδια κτερίσματα άφησαν οι δικοί της. Παιχνίδι αγαπημένο. Και παιχνίδι που χρειαζόταν νου για να παιχτεί, το ίδιο που ο σκοτεινός Ηράκλειτος το χάρισε στις γραφές του στον πανδαμάτορα χρόνο:
"αιών παις εστί παίζων, πεσσεύων. παιδός η βασιληίη" (Diels, Fr. 52)
Πεσσοί. Αυτό είναι το σπουδαίο εύρημα στο δεύτερο αρχαίο τάφο της Νέας Σμύρνης. Πούλια δηλαδή για επιτραπέζιο παιχνίδι της αρχαιότητας που ήταν ιδιαίτερα αγαπητό σε μικρούς και μεγάλους. Ακόμη και στους μυθικούς ήρωες:


Ο Αχιλλέας και ο Αίας παίζουν με τους πεσσούς παρουσία της Αθηνάς, της θεάς της σοφίας. Γιατί ήταν παιχνίδι που απαιτούσε σοφία. Και παιχνίδι συνήθως αγορίστικο, όπως λένε οι γραφές. Να όμως που το κοριτσάκι μας αυτό το παιχνίδι λάτρευε, τους πεσσούς. Κι αυτό πήρε μαζί του να παίζει και στον άλλο κόσμο. Παρέα με το άλλο κορίτσι, στο διπλανό τάφο...
Γιατί και τα κορίτσια τους οι έλληνες τα νοιάζονταν να τα μορφώσουν και όχι να τα κλείνουν στους γυναικωνίτες όπως έγινε μερικούς αιώνες αργότερα. Εξάλλου μην ξεχνάτε, η Αθηνά ήταν κι αυτή γυναίκα. Όχι μόνο η Αφροδίτη με την εμορφάδα της, η θεά του έρωτα και της αγάπης. Μα και η θεά της σοφίας γυναίκα ήταν. Σαν και τα δυο κορίτσια που βρέθηκαν προχτές. Στη γωνία των δρόμων Αγάπης και Σοφίας στη Νέα Σμύρνη...
__________________

  • Οι πληροφορίες για τα παιχνίδια της αρχαιότητας είναι από το εξαιρετικό αφιέρωμα της Καθημερινής "Έλληνες αεί παίδες εστέ".

  • Πληροφοριακά για τη σημαντική ανακάλυψη στη γειτονιά μας σημειώνουμε ότι τα ευρήματα στάλθηκαν στο μουσείο της Βραυρώνας. Όταν ολοκληρωθούν οι εργαστηριακές αναλύσεις και οι άλλες επιστημονικές μελέτες, θα εκδοθεί ειδική ανακοίνωση από την Αρχαιολογική υπηρεσία και η οποία θα μας ενημερώσει για την ακριβή χρονολογία της κατασκευής των τάφων και όλες τις άλλες λεπτομέρειες που τους αφορούν. Υπάρχει επίσης ενδεχόμενο από την ερχόμενη εβδομάδα να ξεκινήσει ευρύτερη ανασκαφή στον περιβάλλοντα χώρο αφού η ανακάλυψη δύο τάφων με τόσο σημαντικά ευρήματα, αφήνει περιθώριο για ύπαρξη και άλλων αρχαιοτήτων κάτω από τα πόδια μας... Να τονίσουμε εδώ πόσο κοντά στην επιφάνεια βρέθηκαν οι δύο τάφοι:


Λιγότερο από ένα μέτρο! Το στοιχείο αυτό προκάλεσε τεράστια έκπληξη σε όλους. Πώς τόσα χρόνια έμεινε κρυφή η ύπαρξη των τάφων...


Στη φωτογραφία αυτή διακρίνεται και ο δεύτερος τάφος, είναι δεξιά από τον πρώτο. Αρχικά δεν έγινε αντιληπτό πως πρόκειται για τάφο αλλά θεωρήθηκε πως είναι ένα απλό τοιχίο αντιστήριξης. Όπως όμως διαπιστώθηκε στη συνέχεια ο τάφος αυτός δεν είχε σκέπασμα, είχε αφαιρεθεί, και οι αρχαιολόγοι εντόπισαν στοιχεία σύλησης του περιεχομένου του. Ευτυχώς παρέμειναν εκεί οι πεσσοί και που με ξεχωριστή φροντίδα θα ετοιμαστούν ώστε να εκτεθούν σύντομα στο μουσείο.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις